Derde album van rock trio uit de Britse marge. De luisteraar wordt geniepig onderworpen, in bezit genomen zelfs door de power van de klassieke heavy rock. En toch houdt God Damn zich aan het raamwerk van een popsong. En ondertussen houden ze de balans tussen politiek en identiteit heel goed in de gaten, dat is altijd hun charme geweest. Maar op dit self-titled album is de aantrekkingskracht sterker en komt de rock flair nog beter uit de verf. Geproduceerd door Sylvia Massy (Smashing Pumpkins, Deftones, Slayer, Tool, Babes In Toyland, REM et cetera).