Het verschil tussen ‘At Rear House’ uit 2007 en de nieuwe ‘At Echo Lake’ is enorm. Drie jaar geleden was Woods nog een rommelige act die niet verder reikte dan een vochtige portiek. Evengoed charmant en reuze leuk, maar kinderspel vergeleken met de echte band die Woods nu is. Ze zijn de norm in de world of freaks, helpen songs op een aardige manier om zeep met fuzz-geluid jams en malle elektronica. ‘At Echo Lake’ heeft de turbulente spirit van de bejubelde liveshows van Woods. The Grateful Dead hoor je wel eens. Of de naïeve stijl van Jad Fair, Jonathan Richman, Swell Maps of zelfs Neil Young. ...Woods feel like the transmission point for teenage garage from past to the future. Op hun eigen ambitieuze label Woodsist, dat ze er ook nog naast doen.