Als je vluchtig luistert en graag de binnenbocht neemt, dan is Woman's Hour niet aan jou besteed. Je zou denken dat hun muziek saai en truttig is. Wie meer moeite neemt krijgt bijzonder verfijnde, gedetailleerde muziek te horen. Heel professioneel uitgevoerd en met de vastberadenheid die alleen de allergrootste artiesten kenmerkt. Woman's Hour is een soort Fleetwood Mac, maar dan met de ijskoude discipline van Portishead. Maar Woman's Hour is niet zo mainstream als de eerste en ook niet zo meedogenloos als de ander. Beach House ook een veelgenoemde referentie. De Londense band speelt met vorm en structuur en lijkt wat dat betreft op The XX, net zo ingewikkeld en intiem. Woman's Hour is zomer-pop voor laat op de avond als iedereen rozig is, bovendien hebben ze een sterke hang naar vreemde kunst/muziek crossover acts als Yoko Ono, Throbbing Gristle of Factory Floor.