Op ‘Kairos’ onderzoekt White Hinterland de periferie van minimale popmuziek. Een conceptuele benadering ligt ze wel. Dat is toch artistiek en het geeft ook houvast. Eerder maakten ze al eens een Franstalig album op die manier. Op ‘Kairos’ is de stijl toch wel losser. De jazz elementen zijn verdwenen waardoor er een zee aan ruimte in de sound is ontstaan. Ruimte die benut wordt met dark beats, deep bass en dubstep stuff. Bovendien zingt Casey Dienel in en soort loopvorm; grote tekstlussen die juist niet gesampled overkomen. Licht hysterisch af en toe, maar vaak even dragend als My Brightest Diamond. Denk aan Dirty Projectors, The XX, Burial, Tune-Yards, School Of Seven Bells, The Neptunes, Thom Yorke, Arthur Russell en Giovanni Pierluigi Da Palestrina.