Timesbold's selftitled debuutalbum was voor velen de verrassing van 2002. Met prachtige, oorspronkelijke liedjes schaarde het gezelschap van frontman Jason Merritt (a.k.a. Whip) zich in één klap in het illustere rijtje Will Oldham, Smog en Songs: Ohia. Inmiddels is de band door het vele optreden veel meer een eenheid geworden waar de liedjes niet langer door Merritt alleen worden geschreven. 'Eye Eye' is wat dat betreft het schitterende resultaat van een vruchtbaar groepsproces zoals dat heet en dan is er geen woord gelogen. Albumopener 'Bone Song' is van zo'n ontzettend hoog niveau dat je slechts in devote verbijstering naar de rest van het album kunt luisteren. Wat zijn deze sympathieke New Yorkers goed geworden. Het Bonnie 'Prince' Billy-stigma kan in de prullenbak. Timesbold is voortaan een op zichzelf staand fenomeen met adembenemende songs en hartverscheurend banjospel, één van Timesbold's sterkste troeven. 16 Horsepower dringt zich dan op als referentie, maar dat geldt ook voor Nick Cave, Wilco en zelfs R.E.M.. Naast de banjo gebruikt Timesbold veel meer afwijkende instrumenten om hun typische sfeer neer te zetten: mellotron, mandoline, harp, trompet, saxofoon, viool, zingende zaag. De hele knappe multi-instrumentalistische alleskunners van Timesbold kunnen alles aan. De Volkskrant: '...Timesbold's sterkste plaat tot nu toe... Prachtige plaat.' Brabants Dagblad: '... verstilde en meeslepende songs... Oeh, wat mooi'. Rif Raf: '... une des musiques les plus belles et les plus riches de l'époque'.In mei op tour door de Lage Landen.