De weg die Timber Timbre was ingeslagen op ‘Hot Dreams’ uit 2014 krijgt op de nieuwe plaat een extra glimmende beschermlaag. Zo zwart als dikke olie dat wel, maar als je goed kijkt zie je er alle kleuren van de regenboog in. Heel kritisch bezien Taylor Kirk en zijn band de bende die de samenleving heeft gemaakt. Met een grimmige maar sensuele sound trekt TT ten strijde tegen de cinema of a dizzying dystopia, rattled by the science fiction of this blunty nonfictional time. In het mooie oeuvre van de band uit Montreal steekt ‘Sincerely, Future Pollution’ er voorlopig bovenuit als verbeeldend kunstwerkje. Op hun vorige platen speelde TT al vaker met genres, maar zo sterk en song gebonden als hier was het nooit eerder: de glam van Roxy Music en David Bowie, de klagerige pop van Talk Talk, de ongerustheid van Suicide, de onoverwinnelijkheid van Talking Heads, de achtervolgende spookachtigheid van This Mortal Coil of new age-pop-disco-revival à la Daftpunk en Air. TT gebruikt hun referenties als basis voor experiment en feestelijke herkenning in een sfeer van schilderachtige verbeelding.