Uit dezelfde sessie als ‘Konoyo’ in 2018. ‘Anoyo’ is toen bewust achtergehouden als zelfstandig album. De titel betekent letterlijk leven na de dood. ‘Anoyo’ is completer, strakker en op een bepaalde manier ongrijpbaar. Plechtig bijna met een waas van naturalisme. Heel subtiel legt hij steeds een sluier over iedere compositielaag die veelal uit improvisaties bestaat en geprikkeld wordt door de wisselwerking met traditionele gagaku. Je waant je in de stilte van een diepe kelder, een tempel bij zonsondergang. Dit klinkt als zijde die langzaam vergaat en loskomt van z’n geraamte. Stoutmoedige, dorre muziek, skeletachtig en gebeeldhouwd… shaped from wood, wind, strings and mist.