Begin dit jaar gingen The Thermals de studio in met Chris Walla (Death Cab For Cutie) om een demo op te nemen en daar rolde een paar dagen later deze nieuwe plaat uit. Fuckin A. Wat een energie en potentie heeft deze band toch. Hun debuut 'More Parts Per Million' namen ze op voor een paar dollar met behulp van een eenvoudige viersporenrecorder en dat werd de ultieme culthit van vorig jaar. Voeg daar hun ijzersterke live-optredens aan toe (van Metropolis tot Tombola) en dan zijn de verwachtingen hooggespannen voor opvolger 'Fuckin A'. En die maken ze helemaal waar. Het eerste dat opvalt is de betere opnamekwaliteit vergeleken met het debuut en daarnaast het iets lagere tempo. Maar voor dat je kunt bedenken of dit wel of geen vooruitgang is, slorpt de intense kracht van The Thermals je volledig op en zing je mee met de staccato manifesten van zanger Hutch Harris: 'This is how we know/ This is how we go/ This is how we know'. Zijn aanstekelijke zang, de effectieve basjes van Kathy Foster en de ijzersterke ritmes van drummer Jordan Hudson zijn rafelig, puur en onbevangen. Twaalf korte to-the-point songs met sing-along coupletten en sing-along refreinen. Vergelijkingen met vroege Guided By Voices en Sebadoh doemen op, maar meer nog met The Ramones, The Buzzcocks en Wire in hun glorietijden aan het eind van de jaren zeventig. Wie meer hedendaagse referenties wil, denkt aan The Breeders of Weezer. En zo komen we terug in de zomer van 2004 die de zomer van The Thermals gaat worden. Eind juli/begin augustus zullen ze hier spelen en tot dan worden de dagen warmer met 'Fuckin A'. 'This is Rock 'n Roll Radio, come on let's rock 'n roll with The Thermals'. De pers: '... een opvolger die alle verwachtingen inlost en de adrenaline mogelijk nog sneller door je gestel jaagt' (Volkskrant), 'Explosief, melodieus, vurig, intens, een furieuze wervelwind van popmelodieën en gitaarerupties zoals we sinds Surfer Rosa niet meer gehoord hadden'(Oor).