Is dit echt dezelfde band die in 2018 de boel enorm opschudde met het overdonderende ‘Songs Of Praise’? Shame heeft een enorme sprong gemaakt van de opruiende postpunk van hun debuut naar het uitgestrekte avonturisme en de verkrampte ongerustheid van ‘Drunk Tank Pink’. Het Zuid-Londense lef, de onaantastbaar riskante houding, met een grijns en vol stadse sluwheid. Shame heeft het juk van een ongelofelijk smakelijk debuut van zich afgeschud. Ze klinken niet meer alleen onstuimig, maar op hun tweede plaat juist heel gecontroleerd en cynisch, doeltreffend en rijk. Zanger Charlie Steen is veelzijdig, hij snerpt, sneert, bedwelmt, charmeert, is ontroerend, sympathiek en als je het niet meer verwacht akelig en wrang. De Shame gitaren zijn scherp en volgbaar en de ritmes logisch, meeslepend en stuwend. Dit is Shame zoals we die dolgraag op de festivals en in de zalen zouden willen zien. Tot dan is dit een heerlijk surrogaat.