'Quiet City', het vierde album van Mark Nelson's Pan American, zit een beetje tussen 'The River Made No Sound' en Nelson's werk in Labradford in. De combinatie van een computer georiënteerde benadering en lome organische instrumentatie. Het zijn vooral de genre-vreemde instrumenten die dit nieuwe album zo fantastisch maken: contrabas, trompet en flugelhorn. Het nummer met de Nederlandse titel 'Het Volk' klinkt als een nachtelijke Miles Davis outtake en zal de meester nog jaloers maken. Goh wat is dit een schitterende plaat. Wat is de elektronica mooi rimpelig en wat zijn de beats heerlijk omfloerst. Nelson zingt zelfs hier en daar wat. En wat zijn de resonerende ambient golven elegant. Minstens zo mooi als Fennesz' 'Venice'. De cd komt met de dvd van 'Quiet City'. En dat is een mooie manier om te onderzoeken of de muziek van een zo sterk beeldende muzikant als Nelson een meerwaarde krijgt als je de beelden er meteen bij ziet. Daar valt over te twisten. Wel is duidelijk dat zijn muziek een tijdloze schoonheid heeft, die door de manier van filmen meer in het heden wordt geplaatst. Dat is echter geen na- of voordeel, want wat je daarvan vindt, is een kwestie van smaak. En wie eenmaal de onderwateropnamen van zwemmende ijsberen in 'Inside Elevation' heeft gezien, zal die beelden niet snel meer vergeten. Subliem.