Peck wiegt je in een roes met z’n mix van shoegaze en dappere vocalen bekend van de grote klassieke Amerikaanse country muziek. Orville Peck blijft een raadselachtige outlaw cowboy. Hij croont over de liefde en het gebrek eraan, al zwervend over de badlands van Noord Amerika. Zijn sound is eigen en hij neemt je hoe dan ook mee down the dusty rose-colored desert highways. Daar zitten de beroepsgokkers, verstokte wegpiraten en aan liefde verslingerde hoeren. En ondertussen gluurt Peck door zijn malle masker. ‘Pony’ klinkt bekend en toch weer niet. Hij lijkt zo’n ouderwetse Gene Pitney-achtige crooner, of misschien meer Marc Almond, Lloyd Cole of zelfs David Lynch. Nooit eerder klonk bordeelcountrypoprock zo lekker.