Na het verpletterende ‘Double Negative’ uit 2018 heeft de impact van Low’s muziek z’n grens wel bereikt zou je zeggen. Maar je raadt het al, Low heeft de compositorische en productionele omwenteling van DN op de nieuwe ‘Hey What’ nog meer verdiept. Je wordt nog meer meegezogen in de vlijmscherpe, kritische, melancholische wereld van Alan Sparhawk en Mimi Parker, die van Low voorlopig een duo hebben gemaakt, minimalistisch zonder basgitaar maar met veel kapot geluid en stuwende lagende tonen. Low vindt een weg om tweedracht, verrukking en genoegen als reddingsvlot vast grijpen en het leven te blijven omarmen… turbocharged by the vivid textures that surround them. Ze bouwen songs op, breken ze weer af, houden op de irritatiegrens een puls vast, zetten kolossaliteit in en fluisteren het onheil tegemoet. Na dertien albums maakt Low nog steeds deel uit van het establishment, sterker nog ze zijn het. Nieuwe fans altijd welkom.