De carrière van Low loopt voor een groot deel parallel aan die van Konkurrent. Van bijna geen enkele band doen wij zoveel albums, al zoveel jaren. We zouden bijna blasé worden na al die schitterende platen, maar toch weet Low ons weer tot in het diepst te raken met ‘Double Negative’. Low heeft nooit willen teren op nostalgie of proberen te consolideren met een gemakkelijke reeks songs. Altijd was er wel iets nieuws te horen, een andere invalshoek, meer zang van Mimi of een belangrijkere rol voor sluikse keyboards. Op ‘Double Negative’ is het roer pas echt omgegaan. Met een vanzelfsprekende stoerheid, doordringendheid zijn de songs opgeschuurd. De gitaar speelt een bijrol. Er voor in de plaats zijn dominant pulserende keyboards, synthesizers en vervorming gekomen, niet alleen op de bas en gitaar maar ook op de zang. De zang heeft sowieso veel bewerking gekregen, soms gefragmenteerd, soms ogenschijnlijk abusievelijk weggeprikt en dan weer keihard op de voorgrond. Af en toe lijken de stemmen machine-achtig en dat geeft een hele fijne wrijving met de zuivere Low harmonieën. Veertig minuten lang probeert de zang zich staande te houden tussen noisy grain, sometimes winning and sometimes being tossed toward oblivion. Producer B.J. Burton (James Blake, Sylvan Esso, TMOE), een hip-hop guy volgens Alan Sparhawk, is hoofdverantwoordelijke voor de avontuurlijke Low sound die is opgenomen in de studio van Bon Iver. Samen met de band brak hij af, bouwde weer op en zette dan weer de sloophamer in. Eigenlijk net zo functionerend als het hedendaagse Amerika. Low fights for the world by fighting against it.