Tussen 2019 en 2023 werkte Lindsay Reamer als veldwetenschapper, voornamelijk bezig met het verzamelen van National Park bezoekersgegevens. Reamer ruilde Philadelphia om voor plekken die ze vooral kende van ansichtkaarten. Ze observeerde geduldig en woonde doorgaans een paar weken in steeds weer een andere omgeving. En ondertussen doodde ze ’s avonds de tijd met het schrijven van songs waar haar persoonlijke ervaringen een belangrijke rol speelden. Muziek waar met humor de heartbreak wordt bezongen. Akoestische gitaren moeten opboksen tegen synthesizers. Songs bijvoorbeeld over de Amerikaanse kastanje die dreigt te verdwijnen. Reamer heeft, ondanks de melancholie, toch eenzelfde soort lichtheid als bijvoorbeeld Sheryl Crow of Melanie of Waxahatchee en Babehoven.