Aandacht genoeg voor The Libertines. Hun eerste single was al genoeg voor de cover van NME en daarna waren ze niet meer uit de Engelse pers weg te branden. Het is ook een lekker verhaal. Twee vrienden willen zonder compromissen de wereld veroveren met hun turbulente rock 'n roll en de consequentie is dat ze zich in de meest onmogelijke posities manoeuvreren en de verhalen over drugs en geweld, diefstal en gevangenisstraf net zo belangrijk worden als de muziek. Daarmee staan Carl Barât en Pete Doherty stevig in de Engelse traditie van The Rolling Stones, The Clash en Oasis, The Jam en The Kinks. Geen wonder dat 'Can't Stand Me Now' in de Engelse singlecharts op twee binnenkwam en de plaat deze week heel hoog de Engelse albumcharts in zal knallen. Maar naast de drugs en de uitwassen hebben The Libertines met die andere illustere Engelse bands ook gemeen dat ze de briljante liedjes uit hun mouw lijken te schudden. En dat doen ze zo gemakkelijk, dat ze zich op deze nieuwe plaat niet eens de moeite hebben genomen om de nummers ook maar iets op te poetsen met als gevolg dat de zang wel eens vals kan klinken of een nummer wat rommelig. En dat maakt helemaal niet uit, het klinkt juist prachtig. The Libertines zijn rauw en ontroerend, hun oprechte teksten zijn pijnlijk maar ontwapenend en de melodieën catchy en spetterend. Ze klinken escapistisch als ze zingen 'Well wouldn't it be nice to be Dorian Gray?/Just for a day' maar staan ook met beide benen op de grond: 'Oh, what's so great to be Dorian Gray every day?'. Er staan zoveel hits op deze plaat dat het moeilijk is om favorieten te duiden, maar nummers waar helemaal niemand omheen kan zijn 'Can't Stand Me Now', 'The Man Who Would Be King' en het slotnummer 'What Became Of The Likely Lads' dat alles lijkt samen te vatten waar The Libertines voor staan: 'Please don't get me wrong/See I forgive you in a song/We'll call the likely lads'. Opvallend is dat deze 'likely lads' zoveel verschillende mensen weten te raken. Waar The Strokes en al die andere New Rock Revolution bands toch meer iets voor dertigers zijn, spreken The Libertines ook de tieners aan. Op de cover van de laatste NME slaat Carl Barât zelfbewust zijn arm over de schouder van Morrissey en overbrugt alle generaties. The Libertines lijken binnen twee platen klaar om inderdaad te wereld te veroveren en dat op een ongekend eigenwijze en tegelijk vertederende manier wars van conventies en vol romantiek. '... een plaat die niet ophoudt te fascineren ...' (De Volkskrant), '... de hardst rammelende, meest aangrijpende en meeste opwindende rockband van het moment' (Nieuwe Revu), '... het beste dat de Britse popmuziek in de kwart eeuw sinds London Calling heeft opgeleverd.' (NRC).