Ladyhawk zegt er nadrukkelijk bij dat ‘Shots’ een nachtalbum is. Deze tweede Ladyhawk is een grillige plaat met een reeks aan prachtige sferen. Ze schreeuwen op hun luidst, dan weer nemen ze gas terug of huilen ze in het zwoele maanlicht. Als Ladyhawk opstaat, blijf je je verbazen over de referenties die voorbij komen, het zijn er veel. Sommige nummers zijn sympathiek rommelig als Pavement, andere komen akelig dicht in de buurt van de intensiteit van Nirvana. En dan de gitaren, die hebben dezelfde duivelse sound als The Rolling Stones op ‘Goats Head Soup’. En dan hebben we het nog niet eens over de honey-slides and howling of Neil Young en Ladyhawk’s spookachtigheid à la Roky Erickson. Magnolia Electric meets Black Mountain.