Eigenlijk is Deaf Wish een enorm treffende naam voor deze band uit Melbourne. Ze spelen op het scherpst van de snede en zoeken daarbij expres het risico op. Rock is nog lang niet ten dode opgeschreven zoveel is duidelijk als je naar het snerpende ‘Lithium Zion’ luistert. En emocore ook niet. Is Deaf Wish niet de 2018 versie van Fugazi? Nippend aan vele stijlen, maar altijd met punk en onvervalst venijn als kern van een ouderwets maar evengoed tijdloos geluid. Dat is luid, vervormd en onbeschaamd… songs that are simultaneously stupid and sublime, vulnerable and ferocious and play them with the unbridled intensity they demand. Dit is hun zesde album, het tweede voor Sub Pop. Een waarachtig oorspronkelijk rockgeluid in de traditie van Feedtime, Hot Snakes, Scientists en X.