Everyone’s hoping that nobody sees/all our little efforts at dignity is een belangrijke regel uit de titelsong van Cindy’s vierde album. Het past bij Karina Gill’s voortschrijdende muzikale visie. Haar noodzakelijke drijfveer komt voort uit een introverte grondhouding… but the songs contain vivid worlds and are quietly ambitious. Gill is een minimalist, een smaakvolle, toegepaste perfectionist. Daarom ook die John Cale-achtige viool en van die lo-fi orgeltjes. Een paar referenties: Galaxie 500, Algebra Suicide, Mazzy Star, vroege Low. Leonard Cohen, ‘79-’80 Rough Trade postpunk.